zondag 6 april 2014

Het verhaal van Claudia

Claudia schreef de volgende blogpost over haar ervaringen tijdens haar zwangerschap en bevalling. Wederom een lange post, maar absoluut de moeite waard om hem helemaal te lezen! 

Momenteel is er veel gaande in Geboorteland.
Veel van de besluitvoering vindt plaats achter gesloten deuren en krijgen wij als cliënten en dus ook betalende klant, pas te horen wanneer we ermee geconfronteerd worden. Waarom is het dan juist nú zo belangrijk om ervan op de hoogte te zijn? Omdat dit keer de mogelijkheid bestaat dat onze keuzevrijheid dusdanig wordt ingeperkt, dat er weinig ruimte meer is voor wat wij zelf aan zorg wensen te krijgen.
Het is onbegrijpelijk en onverteerbaar dat anderen dan jijzelf zouden gaan en mogen beslissen over iets dat zóveel impact heeft op een mensenleven. Namelijk: zwangerschap en de geboorte van je kind(eren). Dit betreft geen discussie over wel of geen thuisbevalling.
De kern is dat je als vrouw, aan welke kant van het spectrum je ook staat, zelf de keuze moet kunnen maken door middel van goede, volledige, eerlijke en onderbouwde informatie.
En geen informatie die gekleurd wordt door de voorkeuren van de zorgverlener. Het gaat hier om je recht op die thuisbevalling, ziekenhuisbevalling, pijnstilling, unassisted bevalling, badbevalling, om jóuw bevalling en álles daaromheen.


De dreiging die ons boven het hoofd hangt bestaat er onder andere uit dat zorgverleners een bevalling als iets medisch gaan benaderen. Standaard, ook wanneer daar geen aanleiding voor is. Niet alleen is dat niet wenselijk, het levert veel onnodige stress op en het kost ook nog eens enorm veel geld. Geld dat we op den duur ongetwijfeld terug gaan zien in een verhoogde zorgpremie.
Om die reden deel ik graag mijn verhaal.
In september 2012 had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Leuk en ook enorm spannend! Ik heb altijd affiniteit gehad met alles rondom zwangerschap en geboorte, dus was ik -dacht ik-, aardig goed ingelezen en geïnformeerd. Zo meldde ik me braaf aan bij een verloskundige praktijk in de buurt en ging op controle wanneer ik verwacht werd.

Ik wist dat ik op een gegeven moment bloed 'moest' laten prikken tijdens mijn zwangerschap. Een moment waar ik nogal tegenop zag met mijn fikse naaldenangst.
Toen het moment daar was, heb ik me met man en macht eroverheen moeten zetten, want: "Dat had ik toch zeker wel over voor mijn kindje?" Met de nimmer aflatende steun van mijn vriend, lukte dat. Uit het bloedonderzoek bleek dat ik rhesus c negatief was en omdat mijn BMI hoger was dan 'normaal', werd me ook even medegedeeld dat ik een keer vaker geprikt zou worden op suiker. Ho even, ik wist niet of ik het daar wel zo mee eens was! Van een gezonde zwangere die nergens last van had, veranderde ik nu ineens in een 'medisch geval' met vooral veel vragen. Wat hield dat in, die 'kleine' rhesusfactor? Ik wist wel dat ze testten op de 'grote' rhesusfactor, maar dit was even nieuw voor mij. Wat betekende dat nu verder? En leverde dat gevaar op? "Nee", zeiden de verloskundigen. Het was niets om me zorgen over te maken. Waarom dan testen en 'ons' onnodig bang maken? Ik ben er uiteindelijk niets wijzer van geworden, maar wel bezorgd door geweest.

Dankzij mijn gezonde nieuwsgierigheid was ik ook reeds op de hoogte van het feit dat de door mij gekozen praktijk niet discrimineerde op basis van gewicht of je wel of geen thuisbevalling zou kunnen hebben met hen als begeleiding. Een voorwaarde voor mij, want dat was wel wat ik nastreefde, een thuisbevalling. Ik ben één van die mensen die zich niet veiliger voelt in een ziekenhuis en gelukkig vonden ook de verloskundigen dit prima.
Máár, dan moest wel alles goed blijven gaan! Zo werd me gezegd.

Omdat mijn vriend en ik een duidelijk beeld hadden van hoe wij de bevalling zagen, maakten we een geboorteplan. Hierin legden wij onder andere vast dat ik geen spuit met synthetische oxytocine wilde krijgen na de bevalling voor de geboorte van de placenta, tenzij er acute aanleiding (fors bloedverlies) voor was. Geïnformeerd als we waren, wisten we dat huid op huid contact en direct aanleggen in de meeste gevallen prima voldoen. Het zou immers ook raar zijn als de natuur dat niet zelf allemaal geregeld had. Die spuit bestaat pas sinds onze bevallingen en hormonale processen die alles regelen dermate verstoord worden door  interventies die van oudsher niet voorkomen, dat ze in bepaalde –zeer zeker niet alle!- gevallen nodig kunnen zijn. Ook wilden wij dat de navelstreng uit laten kloppen, niet actief begeleid worden en een bevalbad aanwezig hebben en zo nog een aantal zaken.

Vol goede moed namen we het plan mee naar de verloskundige om het daar te bespreken. We kwamen thuis van een koude kermis: die badbevalling, daar deden zij niet aan omdat ze niet de scholing hadden gevolgd om het eventuele bloedverlies in te kunnen schatten. Ik heb achteraf begrepen dat hier zeer simpele methodes voor zijn en dat de praktijk zelfs scholing aangeboden heeft gekregen, maar zij hier geen gebruik van hebben gemaakt. Gemiste kans vond ik dat! 


Met de aanwezigheid van een baarkruk gingen zij gelukkig wel akkoord. Het uit laten kloppen van de navelstreng vonden zij niet zo nodig, maar omdat dit weinig extra moeite kostte, wilden ze dit verzoek wel honoreren. De spuit met oxytocine was nog een heel ander verhaal, deze wens werd zelfs met het hele team besproken alvorens ze met een antwoord kwamen, terwijl bij mijn weten ‘nee’, toch écht ‘nee’ betekent. Ik kon me niet voorstellen dat zij de spuit zouden zetten zonder mijn uitdrukkelijke toestemming, maar je wilt je daar niet mee bezig hoeven houden tijdens je bevalling. In het geboorteplan vroeg ik om een –heel redelijk-  uur om de placenta geboren te laten worden. Was er een acute aanleiding om de spuit te zetten of na dit uur reden tot zorg, dan ging ik akkoord. Ik kreeg een magere dertig minuten toegezegd, en later in het verslag las ik twintig minuten terug. Hierop heb ik hen vanzelfsprekend aangesproken omdat dit niet de afspraak was en mijn vertrouwen had geschaad. Ik was teleurgesteld in de praktijk en overwoog om op zoek te gaan naar een andere zorgverlener die geen problemen had met mijn wensen. 

Inmiddels was ik twintig weken zwanger en werden we uitgenodigd voor de twintig weken echo. Mijn vriend en ik vonden deze echo belangrijk omdat we graag wilden weten of alles wát ze konden zien, goed was. Ons werd verteld dat er gekeken werd naar een aantal aandoeningen die, mochten ze gesignaleerd worden tijdens deze echo, óf te behandelen waren óf dat er goede maatregelen konden worden getroffen om er zo goed als mogelijk op te anticiperen. Met gierende zenuwen vertrokken we naar het echocentrum in Uden. De echoscopiste kon ons geruststellen: we waren in blijde verwachting van een gezonde dochter! Ze moest me tijdens het onderzoek een enkele keer in een andere houding dirigeren, want dochterlief lag op dat ogenblik in stuit. Ik hoor mezelf nog grappen tegen onze buikbaby: "Zeg, dame, we gaan nog wel draaien in de komende maanden hè?" De echoscopiste lachte en zei dat ze nog alle kanten op kon en we ons echt nog geen zorgen hoefden te maken voordat de laatste weken in aantocht waren. 

Bij de daaropvolgende afspraken bij de verloskundige bleek nog altijd alles goed. Baby's hartje klopte krachtig, alles zag er goed uit en ik voelde me meer dan prima. Maarrrr... dochterlief lag nog altijd in stuit op de echo. Langzaamaan vond ik dat niet meer zo grappig, want ik wist dondersgoed wat dit betekende: dág thuisbevalling, hallo ziekenhuiscontroles, versiepogingen, stress en een verhoogde kans op een keizersnee. Er werd een extra liggingsecho gedaan en nog altijd lag dochterlief in stuit. We zaten inmiddels al in het derde trimester en de verloskundige waarschuwde ons, dat als onze dochter niet ging draaien, we eens serieus moesten nadenken over een versiepoging (handmatig draaien van een baby). Ook werd ons moxa geadviseerd en dus zocht ik in onze verzekeringspolis maar eens op of dit zou worden vergoed.

Goed nieuws: moxa werd vergoed door de verzekering en daarom maakten we direct een afspraak bij een acupuncturist bij ons in de buurt. De slagingskans bij kindjes in stuit was behoorlijk groot, dus al onze hoop vestigden we daarop. Genieten van het laatste trimester was er inmiddels niet meer bij. Ik werd een tikkende tijdbom van stress die vooral bezig was om te bedenken hoe ik onze dochter er toch toe kon bewegen om te gaan draaien.

Let wel: ikzelf had geen angst om mijn stuitkindje gewoon vaginaal ter wereld te brengen. Ik was niet angstiger voor een stuitbevalling dan voor een bevalling van een kindje in hoofdligging. Ik werd vooral nerveus, gestresst en bang van de protocollen van de verloskundigen en gynaecologen.

Ruim twee weken hebben vriendlief en ik braaf iedere dag moxatherapie toegepast. Onze dochter werd er zeker beweeglijker van, maar draaien, dat deed ze niet. Wat heb ik gebaald... vaak tot tranen aan toe. We hadden voor onszelf al besloten om ook de versiepoging te laten doen als moxa niet het gewenste resultaat zou geven. Vanzelfsprekend had ik ook hier al alles over uitgeplozen en voorlichtingsfilmpjes op internet bekeken. Vanwege de voorkeursligging van onze dochter, werden we nogmaals voor een liggingsecho uitgenodigd bij de verloskundige. Hier werd ons vermoeden bevestigd: ze lag nog steeds in stuit. De verloskundige die me het nieuws meedeelde begreep onze teleurstelling. Ik vroeg haar nog: "Waarom zijn jullie toch zo huiverig voor die stuitligging? Ík heb het volste vertrouwen in mijn lijf en dit kindje en wil dat jullie mij begeleiden. Gewoon, thuis. De stuitligging is gewoon een normale liggingsvariant. Het ziekenhuis is ook dichtbij voor als het nodig is.” De vriendelijke verloskundige antwoordde heel eerlijk dat zij tijdens haar opleiding slechts één vaginale stuitbevalling had meegemaakt en zich daarom niet kundig genoeg achtte om deze te begeleiden. Ook de protocollen maakten dit praktisch onmogelijk.

Een week later zaten we in het ziekenhuis. Ik voelde me beroerd van de zenuwen. Mijn hart klopte in mijn keel en ik had klamme handen van de spanning. We bleken een afspraak te hebben met een mannelijke gynaecoloog. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat ook mannen heel veel kennis en kunde kunnen hebben als gynaecoloog, ben ik persoonlijk van mening dat een vrouw toch beter begrijpt hoe bepaalde zaken in zijn werk gaan, puur doordat we een zelfde lichaam en hormoonhuishouding delen en niet alleen de ‘mechanica’ van het vrouwelijk lichaam hebben bestudeerd. 

Een kleine domper dus, maar we gingen toch met een open blik het gesprek in. Wij waren ervan overtuigd dat we alleen de versiepoging kwamen bespreken, maar in plaats daarvan begon de gynaecoloog al over een ziekenhuisbevalling en of we een geplande keizersnede of toch een vaginale bevalling wilden ‘proberen’. Ik heb me geërgerd aan deze ontkrachtende term. Ik gaf aan zeker vaginaal te willen bevallen en in principe stond hij daar positief tegenover. Echter; daar bevallen van een kindje in stuit, betekende wel bij binnenkomst een waakinfuus en continue ctg. Twee dingen die ik niet wilde om de simpele reden dat ik geen medische interventies wens die niet persé nodig zijn en iedere medische interventie ook grotere kans geeft op nog meer interventies door het verstoren van natuurlijke processen.

Hij bracht het alsof hierin absoluut niet onderhandeld kon worden en dat maakte me boos. Als ik immers ‘nee’ zei, dan zou hij niet heel veel kunnen doen, wel? Maar dit is strijd die je niet wilt hoeven voeren tijdens je bevalling. En eigenlijk ook niet in de laatste weken van je zwangerschap.

De volgende bom die op me gedropt werd, was dat een versiepoging inderdaad mogelijk was, maar er wel een infuus bij kwam kijken met weeënremmers. Het ene ziekenhuis gebruikt dit wel, het andere weer niet en ik kon na mezelf geïnformeerd te hebben niet overtuigd worden van de meerwaarde ervan en weigerde deze dus. De man zuchtte nog net niet hardop en zei het ter plekke even te bespreken met zijn collega die de versie uit zou voeren. Na tien minuten nagelbijten kregen we het verlossende woord dat zijn collega hier geen problemen mee had. 

Bij binnenkomst was standaard ook even mijn bloeddruk gemeten. Deze was bij de verloskundige altijd keurig vanwege het feit dat ik me er veilig voelde. Hier in het ziekenhuis had ik voor het eerst een ‘witte jassen bloeddruk’, mijn bloeddruk was te hoog. Ik wist dondersgoed dat dit lag aan de stress, maar de gynaecoloog ‘durfde mij absoluut niet naar huis te laten gaan zonder gedegen onderzoek’. Dat zou inhouden dat ik urine af moest staan en bloed moest laten prikken. Inmiddels was ik ontmoedigd, teleurgesteld, bozig, alle gevoel voor autonomie kwijt en bang. 

Ik zei tegen de gynaecoloog: “Als u me hier ter plekke wilt houden, moet u vóóral een naald in me steken.” Hij ging niet akkoord met de kennis die ik van mijn eigen lichaam heb dus werd het compromis om wat urine af te staan. Natuurlijk bleek hieruit dat er niets aan de hand was, wat een half uur later werd bevestigd door de assistente van de verloskundige, die mijn bloeddruk ook nog even mat. Wederom keurig laag. De assistente maakte ter plekke voor ons een afspraak in het ziekenhuis en wenste ons veel succes met de woorden: "Nou, succes! Ik hoop dat het lukt, dan zie ik jullie hier weer terug, anders dan worden jullie overgedragen aan de gynaecoloog." En dat was dat. Geen fijn vooruitzicht gezien de eerdere kennismaking.

Na nog een paar dagen wachten na het eerste gesprek vond de versie plaats. Ik had mijn ontspanningsoefeningen goed geoefend en werd aan de ctg gelegd. Baby’s hartslag was buitengewoon krachtig en levenslustig. Even later kwam de gynaecologe, een vrouw dit keer, langs. Ze legde vriendelijk uit wat ze ging doen en wat ik kon verwachten. De versie was niet super plezierig, maar ook absoluut geen drama. Helaas de mededeling van de gynaecologe wel. Na enkele voorzichtige pogingen deelde ze ons mee: “Dit kindje gaat niet draaien”. Ze boorde onze laatste hoop de grond in met deze woorden.

Hier begon voor mij een soort rouwproces voor de bevalling die ik zo graag wilde, maar niet zou gaan krijgen. Ik wist dat het van belang was om de laatste dagen en weken te besteden aan hiermee in het reine te komen. Ik had het hele grote geluk -ik ben daar nu nog dankbaar voor-, dat ik een goede vriendin had die reeds lid was van de GeboorteBewegingZelf had ik er nog nooit van gehoord, maar ze introduceerde me er en hoopte dat ik er mijn zorgen kon delen en wellicht nog tips zou kunnen krijgen. Zij zelf had er ook erg veel aan gehad tijdens haar tweede zwangerschap en omdat wij beiden aardig gelijk over bepaalde zaken denken, nam ik dit aanbod graag aan. Ik voelde me namelijk nogal ontwapend in mijn gesprekken met de verloskundigen omdat mijn ideeën en gevoel omtrent zwangerschap verschilden met die van hen, maar er met name van mij verwacht werd dat ik me maar inschikkelijk opstelde. Ik miste de feiten om mijn wensen en gevoel te onderbouwen.

Na de mislukte versiepoging voelde ik me een beetje ontredderd. Ineens werd ik losgelaten door de verloskundige praktijk zonder verdere uitleg en werd ik overgedragen aan een gynaecoloog waarmee ik volledig verschilde van mening. Iedere keer dat ik verwacht werd in het ziekenhuis stonden de waterlanders al weer klaar uit pure ellende en was steevast mijn bloeddruk van de stress weer aan de grens, hoe zeer ik ook mijn best deed om deze met ontspanningsoefeningen te beheersen op deze momenten.

Via de GeboorteBeweging kreeg ik goede tips zoals de pagina van Spinning Babies, waarop oefeningen te vinden zijn en houdingen die een kindje dat bereidwillig is, eventueel te laten draaien. De vriendin die me er geïntroduceerd had was inmiddels begonnen aan een opleiding tot Doula en zowel mijn vriend als ik vonden het een prettige gedachte als zij bij de bevalling zou willen zijn. Tijdens mijn zwangerschap heeft ze me gesteund waar mogelijk, ging mee naar bezoekje aan de gynaecoloog wanneer mijn vriend echt niet mee kon en hielp me mijn wensen kenbaar te maken en te onderbouwen. We vonden het beide een prettige gedachte als zij ons zou helpen om mijn ruimte te bewaken tijdens de bevalling, maar wat vond ik het een treurig idee dat dat nodig was.

In de laatste weken van mijn zwangerschap kwam er een gynaecoloog in opspraak vanwege zijn nogal bijzondere uitlatingen op Twitter. Ik las hierover op de GeboorteBeweging en mijn bloed veranderde in ijs toen bleek dat dit ‘mijn’ gynaecoloog was. Totaal in paniek reageerde ik op dat bericht met de mededeling dat ik onder zijn zorg stond en me nu al helemaal niet meer veilig voelde om er te bevallen. Ik werd attent gemaakt op het feit dat ik het recht heb om over te stappen van ziekenhuis. Een advies dat we ter harte hebben genomen, maar niet voordat mijn vriendin en ik naar het consult zijn gegaan met de desbetreffende gynaecoloog en hem daar hebben geconfronteerd met zijn uitspraken om hem de kans te geven uit te leggen hoe we deze moesten interpreteren. De conclusie die we trokken was dat deze man absoluut oprecht achter zijn uitspraken stond en dat deze niet verenigbaar waren met hoe wij dingen zagen.

Via de GeboorteBeweging kreeg ik een goede tip over een ziekenhuis en gynaecoloog bij ons in de buurt, die meer op één lijn met ons zouden kunnen zitten. Ik belde voor een consult, veel tijd had ik immers niet meer voor de uitgerekende datum en zo ben ik na het kennismakingsgesprek overgestapt. Ook in dit ziekenhuis konden niet alle punten uit mijn geboorteplan gehonoreerd worden, maar ze werden wél serieus genomen en er werd mét ons gepraat in plaats van tégen ons. Deze benadering maakte al een wereld van verschil.




Uiteindelijk is de bevalling spontaan op gang gekomen bij 40 weken en 5 dagen. In de nacht van 3 op 4 juli braken mijn vliezen. Ik adviseerde mijn vriend om nog even een paar uur te gaan slapen, we zouden de rust nodig gaan hebben. Natuurlijk deed ik geen oog meer dicht, maar probeerde nog wat te rusten en was erg gespannen over hoe de weeën aan zouden voelen.

Halverwege de morgen heb ik het ziekenhuis gebeld met de vraag wat de bedoeling was. Zij gaven aan me graag op controle te zien. Nadat mijn vriend nog rustig de boodschappen had gedaan zijn we vertrokken. Ik had nu af en toe een krampje dat een wee zou kunnen zijn. Bij de controle bleek dat de bevalling inderdaad snel zou beginnen en ze wilden me er graag houden. Ik was ervan overtuigd dat de bevalling minder kans had te stagneren als ik de weeën rustig thuis op kon vangen en wilde daarom weer naar huis. Hun advies was om te blijven en wij vroegen hen dit toe te lichten. We kregen de ruimte om te overleggen en hebben toen besloten te blijven. Later die middag werden de weeën serieuzer en frequenter van aard en belden we mijn vriendin, die direct naar het ziekenhuis kwam om ons bij te staan.

Ook hier was een gynaecoloog in opleiding langs geweest die graag had gezien dat ik een waakinfuus accepteerde, maar respecteerde uiteindelijk wel mijn wens dit niet te doen. Omdat mijn wensen in dit ziekenhuis heel duidelijk kenbaar waren gemaakt, werd er ook rekening mee gehouden. Ik wenste niet aan bed gekluisterd te zitten aan een ctg, dus werd er periodiek een ctg gemaakt en kon ik hiermee ook bewegen. Waarschijnlijk heb ik een halve marathon gelopen tijdens het ijsberen door de kamer, maar hierdoor kon ik wel de weeën opvangen. Iets wat me niet gelukt was plat op mijn rug. Mijn vriendin masseerde mijn voeten en drukte onvermoeibaar die rottige rugweeën weg. Samen met mijn vriend steunde ze mij.

Zelf was ik natuurlijk alleen bezig met alles wat er in mijn lichaam gebeurde, maar later vertelden ze dat te lezen was dat er speciaal voor mij een prof., werkzaam in het ziekenhuis, van huis was gekomen om mijn bevalling te begeleiden. Dit omdat ik geen pijnstilling wilde, vaginaal wilde bevallen van mijn stuitkindje, hands-off wilde bevallen en zo natuurlijk mogelijk en hij zich hier prima in kon vinden.

Deze man was een zegen. Ik kreeg de gewenste ruimte van hem, hij praatte met zachte, gedempte en vriendelijke stem en viel me niet onnodig lastig. Hij ging kalm in een hoek van de kamer in een stoel zitten en observeerde slechts. Op een gegeven moment verliet hij zelfs voor tien minuten de kamer met het volste vertrouwen dat het met ons drieën wel goed ging.Toen de persweeën kwamen had ik het minder breed. Gelukkig had hij ook hier alle vertrouwen en zei dat ik hier prima in mee kon gaan. Ik hoefde ze niet weg te puffen of wat dan ook. Ruim een uur heb ik ze hangend over het bed op proberen te vangen tot ik dit niet meer volhield. Van tevoren had ik besloten absoluut niet horizontaal te willen bevallen, maar liggen was op dit moment de enige houding die nog enigszins ‘aangenaam’ was.

Een gynaecoloog in opleiding kwam de kamer binnen en sprak de legendarische woorden: “Ik heb je geboorteplan gelezen en zie dat je niet actief gecoacht wilt worden. Sta je hier nog steeds achter, of heb je liever dat ik dat wel doe?” Ik heb helaas haar naam niet meegekregen, maar het feit dat ze het respect had gehad het plan te lezen en naar mijn wensen vroeg, vond ik een voorbeeld voor iedere zorgverlener.

Na ruim 90 minuten persweeën te hebben gehad, lukte het me niet meer. Ik voelde dat mijn dochter ondanks mijn verwoede pogingen, niet verder het geboortekanaal in ging en ik kón niet meer. Ik heb op dat moment zelf gevraagd om een keizersnede. De eerder genoemde prof. zei na dit verzoek met gedempte en rustige stem tegen de gynaecoloog in opleiding zich ‘een klein beetje zorgen’ te maken. Dit uit de mond van deze rustige man was voor mij bevestiging dat wat ik voelde ook klopte met wat zij zagen. Ondanks dat ik lichtelijk teleurgesteld was dat het nu ‘zo af ging lopen’, was ik wel erg blij en trots dat ik moeite had gedaan om voor mijn wensen op te komen en deze bevalling zo veel als mogelijk zelf vorm had kunnen geven. Die keizersnede was balen, maar ik had er tenminste zélf voor mogen kiezen toen ík een eerlijke kans had gehad om het zelf te doen.

Om half drie ’s nachts is onze gezonde dochter geboren middels een keizersnede. Voor mijn vriendin werd een uitzondering gemaakt en ook zij was welkom in de operatiekamer. De ok-assistent was fantastisch. Vriendelijk begeleidde hij me zodat de ruggenprik gezet kon worden en daarna bleef hij op rustige toon precies vertellen wat er ging gebeuren en wat ik zou kunnen voelen. De dag na de bevalling zijn alle betrokkenen bij de bevalling langs gekomen om te vragen hoe het met me ging en of ik nog wat kwijt wilde. Dat vond ik ook heel erg prettig. Ik kreeg de indruk dat de prof. het ook oprecht jammer had gevonden dat de bevalling toch nog anders was gelopen dan ik zo graag had gewild. Het was duidelijk dat hij me die gegund had. Die oprechtheid heeft me geraakt.

De GeboorteBeweging heeft niet kunnen voorkomen dat ik werd overgedragen aan het ziekenhuis, maar tijdens mijn zwangerschap was zij een schat aan onmisbare informatie waarvan ik vind dat iedere zwangere en hun partners hier recht op hebben en er niet bij toeval het geluk moeten hebben hier tegenaan te lopen. Er is zóveel dat met grote stelligheid wordt gebracht terwijl er vele andere manieren zijn en niet alles zo stellig is als dat beweerd wordt door het gros van de zorgverleners. Ik vind dat een kwalijke zaak. Ik heb echt eerlijke informatie gemist bij mijn zorgverleners. 

Eén van de vroedvrouwen aanwezig op de GeboorteBeweging in het bijzonder heeft voor mij een groot verschil gemaakt. Van haar kreeg ik tijdens een twee uur durend telefoongesprek alle informatie die ik wenste. Over wat nu werkelijk de risico’s waren van thuis een kind in stuit baren. Zij was bereid, mocht ik tóch besluiten thuis te willen bevallen na alle voors en tegens tegen elkaar te hebben afgewogen mij te begeleiden, mits ik een ziekenhuis eerlijk zou vertellen het voornemen te hebben thuis te willen bevallen en bereid zou zien om mij toch op te nemen mocht het tijdens de bevalling nodig blijken. Juist doordat ik die optie nu toch had, kreeg ik de rust om goed geïnformeerd zélf te kiezen voor een bevalling in het ziekenhuis. En dus niet omdat een ander had besloten dat het ‘moest’. Ik vond zelf het risico alsnog naar het ziekenhuis te moeten tijdens de bevalling te groot en besloot in ieder geval een ziekenhuis te kiezen waar ik me zo prettig als mogelijk voelde.

Door de informatie die ik kreeg tijdens mijn zwangerschap, werd me regelmatig door zorgverleners in het ziekenhuis en door de ‘pufjuf’ gevraagd of ik soms medisch geschoold was. Steevast was mijn antwoord: “Nee, ik ben gewoon goed geïnformeerd”.

Eveneens dankzij de GeboorteBeweging, kwam ik achter het bestaan van de watermaterniteit in Oostende, waar de mogelijkheid bestond om mijn kindje in het ziekenhuis en in stuitligging toch in een bevalbad ter wereld te brengen. Helaas was dit logistiek gezien een te grote opgave, maar ik was zó blij dat ik keuze bleek te hebben. Hier mee mogen delen in een grote poel van kennis heeft mijn ogen geopend. 

Zo veel dingen worden als ‘moeten’ en als absolute waarheid gebracht… Ik dacht goed geïnformeerd te zijn, maar ik bleek slechts heel goed te weten wat de meerderheid vertelt en dat wrong met mijn eigen visie. In mijn omgeving werd er steeds maar vanuit gegaan dat een kindje in stuit automatisch een geplande keizersnede zou worden. Ik heb me daar danig aan geërgerd. Hieruit blijkt in mijn ogen opnieuw hoe karig we geïnformeerd worden over onze opties en hoe belangrijk het dus is om te weten wat je rechten zijn. Zo lang je een ‘perfect’ verlopende zwangerschap hebt, zonder complicaties, merk je er nu nog vrij weinig van. Maar o wee als je een medische indicatie krijgt en dat worden er steeds meer.

One size fits no one en daarom is keuzevrijheid zo’n groot goed. Laat dat niet verloren gaan. Of je nu alleen wilt bevallen in je huiskamer, met ruggenprik in het ziekenhuis of iets daar tussenin. Je bevalling is een gebeurtenis die je nooit meer zult vergeten en het is verschrikkelijk belangrijk dat dit geen ontkrachtende gebeurtenis wordt waarbij je achteraf het idee hebt dat het je allemaal maar overkomen is.

En vind je het voor jezelf niet zo belangrijk? Dat mag natuurlijk. Maar doe het dan voor je vriendinnen, zussen en je dochters zodat zij (later) de mogelijkheid hebben een bevalervaring te hebben waar ze de rest van hun leven met een positief gevoel op terug kijken.

Claudia 

Wil je ook jouw ervaring delen en mee schrijven op dit blog? Je inbreng is zeer welkom! Mail jouw blogpost dan naar actie@geboortebeweging.nl

Geen opmerkingen:

Een reactie posten