Het verhaal van Alexandra

Alexandra schreef de volgende blogpost: 

Het is inmiddels 33 jaar geleden dat ik van mijn oudste dochter beviel, en 24 jaar geleden dat ik van mijn jongste dochter beviel. Ik ben heel blij dat ik niet meer hoef te bevallen, maar dit is niet omdat ik bevallen zo vreselijk vind. 

Bij mijn oudste dochter kon ik na 36 uur weeën en 1,5 uur persen heerlijk thuis in mijn eigen bed bevallen. Bij mijn jongste dochter, mijn 4e bevalling, ben ik op handen en knieën op het vloerkleed thuis bevallen. Na 8 uur weeën was er 1 uur pauze in de weeën voordat de persweeën begonnen. Na deze pauze, en bijna zonder persen was ze er 15 minuten later. Ook dit heb ik op mijn eigen manier kunnen doen. Mijn huisarts stond er beide keren bij en keek er naar zonder dat hij toucheerde, hij deed dit alleen als ik dat zelf graag wilde omdat ik wilde weten hoe ver ik was. Hij had in de tropen gewerkt en was toen al gewend hands-off te werken. 

Tijdens mijn 2e bevalling was hij op vakantie, inmiddels was ik 42 weken zwanger en had ik meer dan 24 uur gebroken vliezen, en dus werd het een medische bevalling met alle toeters en bellen die daarbij hoorden. Toen al vond ik dat vreselijk. 

Tegenwoordig zou meer dan 36 uur weeën naar het ziekenhuis betekenen. 1,5 uur persen van hetzelfde laken een pak. Een weeënpauze wordt niet meer als pauze gezien maar als weeënzwakte, dus ook daarvoor moet je naar het ziekenhuis. 

Ben ik daar veiliger? Nee. Word ik daar onzeker over mijn eigen kracht en lichaam? Ja, met alle gevolgen van dien. Er zijn meer vrouwen voor wie hun bevalling een traumatische ervaring was omdat zij zelf geen invloed meer hebben op hun bevalling. Als je nonverbaal een moeder laat merken dat haar lichaam niet in staat is te doen waarvoor het gemaakt is, zal ze zich overgeven aan degene waarvan zij denkt dat deze de kennis heeft. De bevalling zal haar overkomen, maar of dat haar een positief gevoel over haar bevalling oplevert waag ik te betwijfelen. Zeker gezien het feit dat steeds meer vrouwen een post traumatisch stress syndroom overhouden aan hun bevalling. Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat vrouwen zelf blijven en kunnen beslissen hoe, waar en met wie zij bevallen precies zoals dat is opgenomen in de rechten van de mens in Europa. In de brief van het CPZ lees ik dat het in eerste instantie gaat over een gezonde baby, de wens van de aanstaande moeder wordt nergens genoemd. 

Alexandra 

Wil je ook een blog, artikel of iets anders plaatsen? Stuur je inbreng dan dan naar actie@geboortebeweging.nl

Actie-update nummer 2

Er is deze week een hoop gebeurd! Tijd om je een beetje bij te praten.

* Maandagochtend begonnen we met zo'n 2900 handtekeningen, nu zijn dat er al meer dan 4700! Blijf vooral de petitie, de brief en de verschillende blogposts delen. We hebben nog een heleboel handtekeningen nodig om écht een verschil te kunnen gaan maken.

* Van verschillende mensen hebben we begrepen dat ze soms geen bevestigingsemail ontvangen als ze de petitie willen tekenen. Controleer in dat geval voor de zekerheid even je spambox, meestal blijkt hij daar te staan. Lukt het echt niet, vraag dan een papieren versie van de petitie aan.

* De papieren versie van de petitie is door een aantal moeders rondgebracht of uitgedeeld aan o.a. verloskundigenpraktijken, cursusruimten en -leidsters, en zwangerschapswinkels. Wil je ook een papieren versie, voor jezelf, om uit te delen, of om door te sturen in je netwerk? Je kunt hem aanvragen via actie@geboortebeweging.nl

* De Moeders in Actie FB-pagina heeft al meer dan 700 vind-ik-leuks!

* Wil je een blog schrijven, dan is je inbreng zeer welkom! Dat mag een persoonlijk verhaal zijn, of een algemener stuk, iets wetenschappelijks, net datgene wat jij kwijt wilt. Denk daarbij aan thema's als keuzevrijheid, jouw bezwaren tegen veranderingen in het systeem,  of dingen die je juist wel graag veranderd zou willen zien. Geef aan wat je wilt, of wat je juist niet wilt in de geboortezorg. Het is dé mogelijkheid om jouw stem te laten horen, heb je een blogje, mail dat dan naar actie@geboortebeweging.nl

* Deel je op Facebook of Twitter de blogs of andere dingen die met de veranderingen in de geboortezorg te maken hebben, de hashtags voor de actie zijn: ‪#‎moedersinactie‬ en ‪#‎mina‬

* Afgelopen donderdag zijn er diverse berichten in de media verschenen rondom de veranderingen in de geboortezorg, of dingen die hiermee te maken hebben. Bijvoorbeeld een stuk in de Volkskrant van Raymond de Vries, en een stuk over het dalen van de babysterfte (diverse media, bijvoorbeeld hier). Ook gaf Minister Schippers antwoorden op kamervragen van Agnes Wolbert, hier lees je er meer over. En het NPCF, de organisatie die de stem van zwangeren binnen het CPZ zou moeten zijn, heeft ook van zich laten horen. We kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat het laatste stuk bedoeld is als reactie op de Moeders in Actie :-) Des te meer reden om door te gaan met onze actie!  

We merken aan de vele reacties, met name in de social media, dat er mensen wakker beginnen te worden. De zwangeren zelf zijn lange tijd over het hoofd gezien als belangrijke stem in de overleggen over veranderingen in de geboortezorg. Maar we zijn er nog lang niet! Jouw hulp blijft nodig om hier ook écht iets aan te veranderen! 

The face of birth - Het verschil tussen gynaecologen en verloskundigen

Onderstaand fragment komt uit de film The Face of Birth. Aan het woord is gynaecoloog Richard Porter, die het verschil in de blik waarmee gynaecologen en verloskundigen naar een bevalling kijken, uitlegt. 

Deze gynaecoloog is duidelijk: bij een gezonde zwangerschap en een gezonde baring heeft een gynaecoloog geen toegevoegde waarde, en kan de medische blik waarmee deze kijkt zelfs schade brengen. 

"Birth is normal, until it's proven abnormal."

"You really do not need somebody whose prime approach to childbirth is based on a disease model get involved in a normal delivery."

"And whichever way you look at it, midwives are far better at handling normal deliveries than obstetricians."

Wat hij zegt blijkt ook uit vele onderzoeken. Deze bijvoorbeeld, hierin zijn 13 onderzoeken waar in totaal 16.242 vrouwen bij betrokken waren met elkaar vergeleken. In de onderzoeken zijn de 'shared care' en 'medical care' systemen vergeleken met het 'midwife-led continuity model'. 

Bij het 'shared care' model wordt een zwangere of barende vrouw begeleidt door een team van verloskundige en gynaecoloog, die de medische verantwoordelijkheid delen. Het beste van both worlds, zou je denken... Dit is het systeem wat de NVOG, de beroepsgroep van gynaecologen, er binnen het CPZ graag doorheen wil drukken, dit systeem is ook genoemd in de brief van het CPZ aan minister Schippers.

Bij het 'medical model' begeleidt een gynaecoloog elke zwangere of barende. 

In het 'midwife-led continuity model' begeleidt de verloskundige de zwangere of barende. 

In het onderzoek hierboven is gekeken naar resultaten bij zowel vrouwen met een gezonde zwangerschap, als vrouwen met een medische indicatie. Uit deze 13 onderzoeken blijkt dat het midwife-led continuity model de beste resultaten geven voor moeder en kind. Er waren verschillende voordelen, en geen nadelige effecten ten opzichte van de andere zorgmodellen. De belangrijkste voordelen zijn minder gebruik van pijnbestrijding tijdens de bevalling, er wordt minder geknipt in de bekkenbodem, en er zijn minder geboortes waarbij een vacuümpomp of tang gebruikt worden. 

Daarnaast was de kans groter dat barenden begeleid werden door iemand die ze al kenden, en de kans op een spontane vaginale geboorte was groter. Er was geen verschil in het aantal keizersnedes. Vrouwen die continue zorg van een verloskundige kregen hadden een lagere kans op een vroeggeboorte, of op het verliezen van hun baby voor 24 weken zwangerschap. Er was geen verschil in het risico op het verlies van een baby na 24 weken, of het overlijden van baby's over de hele zwangerschap en bevalling gerekend. 

De conclusie van dit onderzoek is duidelijk: de meeste vrouwen zou continue begeleiding van een verloskundige aangeboden moeten worden, hoewel dit advies met enige voorzichtigheid overgenomen moet worden bij vrouwen met ernstige medische complicaties. 

Dit is maar een van de vele onderzoeken. Er zijn er nog meer. En steeds weer blijkt dat zorg van verloskundigen de beste resultaten geven voor moeder en kind. Daarnaast is dit model ook nog eens stukken goedkoper dan een 'shared care' model of een 'medical model'. Wauw, boffen wij even dat we dit systeem in Nederland al lang en breed hebben! 

Als moeder voel ik me bedrogen. Minister Schippers wil 'de beste zorg voor moeder en kind'. Het CPZ roept dat ook te willen. En beide zetten in op een model waarvan is bewezen dat het niet de beste resultaten geeft? Hoe kan het dat de organisaties die mij als moeder horen te vertegenwoordigen binnen dat CPZ zo blind vertrouwen op dat 'shared care' model. Hebben zij de vele onderzoeken niet gelezen? Waarom, waarom moet het systeem wat we in Nederland hebben, omgegooid worden voor een B-keus? Ik weet het niet, ik begrijp het niet. En ik wil het niet! Ik wil écht de beste zorg voor mij en mijn kind! 

En daarom voer ik actie. Ik ben enorm dankbaar dat er gynaecologen bestaan. Maar zoals Richard Porter ook zegt: laat ze alleen in actie komen als er écht een reden voor is. 

Het verhaal van Monique

Monique schreef het volgende blog:

Deze mama komt ook graag in actie. Niet voor mezelf want mijn gezin is compleet maar wel voor mijn 3 kinderen: 2 dochters en 1 zoon. Ik wens ook hen een hele fijne beval-ervaring toe. Waar niet de gynaecoloog of verloskundige, maar zij zelf de regie in handen hebben. Een ervaring waar je de rest van je leven profijt van hebt.

Ik heb aan den lijve ervaren hoe het is als je recht op zelfbeschikking genegeerd wordt!
Bij mij 1e kindje had ik een hoog BMI maar kon ik gewoon thuis bevallen wat ik ook graag wilde. Bij zwangerschap nr 2, maar 1,5 jaar later kwam ik weer bij dezelfde verloskundigenpraktijk en opeens waren er andere protocollen. Naarmate de weken vorderde bleek dat thuisbevallen met hen niet mogelijk was. Stress, zoveel stress, verdriet en machteloosheid maar een heel sterk instinct. Mijn BMI was trouwens maar 0,2% te hoog volgends protocol. 

Ik had bij mijn 1e kindje al bewezen dat ik met mijn BMI ongecompliceerd een kindje kon dragen en kon baren. Vol vertrouwen in mijn kunnen maar heel wanhopig ging ik op zoek naar een verloskundige die mij wel wilde begeleiden. Gelukkig heb ik die gevonden en heb ik nog 2 keer thuis een kindje mogen baren. Ervaringen waar ik heel trots op ben!

Ik vind het heel storend dat het krijgen van baby's zo om protocollen draait en dat er geen tijd/geld is om naar elke individu te kijken. Gynaecoloog en verloskundige hanteren beiden hetzelfde protocol, want dat hebben we toch afgesproken. Dus de casus met beiden bespreken is volledig zinloos. 

Ik heb door deze situatie het verschil mogen ervaren tussen een groeps verloskundigenpraktijk en een caseload vroedvrouw- en man. En wat een verschil!

De zorg van een vroedvrouw- of man wens ik ook mijn kindjes toe!

Monique

Wil je ook een blog, artikel of iets anders plaatsen? Stuur je inbreng dan dan naar actie@geboortebeweging.nl

Heel veel moeilijke woorden in een brief

Op 18 maart heeft het CPZ een brief over de samenwerking in de geboortezorg gestuurd, het ging in deze brief om positieve ontwikkelingen, knelpunten en oplossingen. Je kunt hem hier lezen.

Deze brief is voor de mensen achter de Moeders in Actie een belangrijke reden geweest om in actie te komen. De brief gaat over de zorg voor ons en onze baby's. En in deze brief staan naast een aantal zorgelijke opmerkingen ook ingrijpende veranderingen in de geboortezorg genoemd. 

Ik zal hier wat punten opnoemen. Als je halverwege de opsomming af wilt haken door woorden waarvan je tot nu niet wist dat ze bestonden, of door ingewikkelde afkortingen, scroll dan asjeblieft toch nog even helemaal door naar beneden. Want dat alleen al is een paar woorden op dit blog waard. Ok, hier komen ze:

• Geen scheiding tussen eerste, tweede en derde lijn; wel gemeenschappelijke verantwoordelijkheid voor inhoud en proces (blz 1 en 2). 
• De oprichting van de VSV’s: Verloskundige Samenwerkingsverbanden, veelal tussen verloskundigen en gynaecologen. Verder is hier het bestuur van een ziekenhuis bij betrokken waar gynaecologen, klinisch verloskundigen, (O&G) verpleegkundigen, kinderartsen en anesthesiologen werken. Daarnaast zijn kraamzorgorganisaties en kraamverzorgenden een belangrijke partner in die samenwerkingsvorm (blz 2).
• Met elke zwangere wordt een met elkaar besproken en afgestemd geboorteplan  vastgesteld, op grond waarvan de gemeenschappelijke verantwoordelijkheid wordt geborgd, en wordt bijgehouden (blz 3). Daarbij is het een vereiste dat door alle daarbij betrokken professionals in het hele traject toegang is tot het geboorteplan, de gemaakte afspraken, de vastgelegde gegevens en het actuele beleid. De professionals werken in het model van de integrale geboortezorg als een team in nauwe samenhang met de zwangere (blz 6).
• Het terugbrengen van de vermijdbare oorzaken van kindersterfte en van een ongunstige start voor moeder en kind gaat nog te langzaam (blz 5).
• Vanuit de NPCF is gemeld: “Als iedereen praat vanuit zijn eigen deskundigheid heb je daar als aanstaande moeder last van”. Men wil vanuit het cliëntenbelang dat de
  zorgverleners werken als een team en eenduidig communiceren, waar de aanstaande moeder zich ook in de keten van de geboortezorg bevindt (blz 5 en 6).
• Een integraal tarief (blz 7).
• De multidisciplinaire Zorgstandaard (blz 8).
• Het webbased dossier dat het proces van de integrale geboortezorg moet ondersteunen en tevens voor elke aanstaande moeder en voor het team van zorgverleners die haar begeleid (verloskundige, klinisch verloskundige, gynaecoloog, verpleegkundige, kinderarts, anesthesioloog, kraamverzorgenden), beschikbaar is (blz 9).
• De multidisciplinaire Zorgstandaard (blz 8)
• Subsidies ZonMW voor 10 regionale consortia (blz 11)
• Initiatieven zorgverzekeraars (blz 11).

Daarnaast zijn op bladzijde 5 "ter illustratie van oplossingen enkele voorbeelden van verschillende mission statements vanuit enkele regio’s" gegeven. 

(Als je nu nog niet bent afgehaakt, geweldig, wat fijn dat je nog meeleest, want wat in vredesnaam staat hier eigenlijk? Ok, hier komt het lijstje met voorbeelden.)

• Zorg voor de zwangere wordt zo veel mogelijk georganiseerd rondom de zwangere. Zij staat centraal. Er komt één loket.
• Kwaliteit van zorg: er zijn gezamenlijke zorgpaden en protocollen.
• Definitie zorgpad: Vertrekkend van de zorgbehoeften, vragen, verwachtingen en voorkeuren van de individuele patiënt, beschrijven zorgpaden proactief de opeenvolgende stappen in het zorgproces voor een patiënt met een specifieke zorgvraag.
• Het streven is een integrale verloskundige organisatie te bereiken. Alle zorgverleners zijn gezamenlijk verantwoordelijk voor deze organisatie en werken daarbinnen met behoud van hun professionele autonomie.
• Er is sprake van “shared care”, na een gezamenlijke intake waarbij verloskundige en gynaecoloog samen vastleggen wie welke controles tijdens de zwangerschap zal uitvoeren. Voorts wordt in de 8ste maand van de zwangerschap een partusplan opgesteld, waarbij verloskundige en gynaecoloog samen vastleggen waar de partus plaatsheeft (thuis of ziekenhuis) en wie de bevalling begeleidt. Tot slot worden er gezamenlijk afspraken gemaakt over de begeleiding tijdens het kraambed.
• De gegevens van elke zwangere worden vanaf het begin van de zwangerschap in 1 systeem vastgelegd. Verloskundige en gynaecoloog kunnen beiden in dit systeem kijken en hun nieuwste bevindingen vastleggen.
• Iedere zwangere moet weten wie haar casemanager is (huisarts, verloskundige of gynaecoloog) en die als primair aanspreekpunt voor de zwangere vrouw functioneert. Hij/zij is verantwoordelijk voor een goede coördinatie van de zorg om haar heen.
• Er wordt naar gestreefd een barende vrouw indien mogelijk niet te verplaatsen tijdens de baring.
• Echoscopische expertise wordt gebundeld om deskundigheid te optimaliseren. 

* Einde moeilijke woorden *

Ha, wat fijn, je bent er doorheen geworsteld. Of misschien heb je het lijstje overgeslagen en ben je in 1 x naar beneden gescrolld. De punten hierboven, de brief zelf, het is allemaal in vaktaal geschreven, woorden die amper te begrijpen zijn. En als je niet begrijpt wat hier staat, hoe moet je dan begrijpen wat de gevolgen van deze punten kunnen zijn? Wat kan dit betekenen voor de zorg voor jou en je baby, of voor de mogelijkheid om zelf te kiezen waar, hoe en met wie je bevalt? Wat gaat dit betekenen voor jouw recht om bijvoorbeeld ingrepen of een richtlijn te weigeren? De komende tijd zullen we op dit blog hierover uitleg geven. In duidelijk te begrijpen taal, met voorbeelden zodat iedereen snapt waarover het gaat. Blijf dus vooral meelezen! 

De aanloop van deze ingrijpende veranderingen heeft 3 jaar geduurd, waar voornamelijk in de achterkamertjes is overlegd over hoe de zorg voor zwangeren er uit zou moeten zien. In die overleggen is de stem van zwangeren niet of nauwelijks vertegenwoordigd, er zitten vooral professionals aan tafel. De paar organisaties die uitgenodigd zijn om namens de zwangeren inbreng te leveren moeten dat dus doen terwijl ze amper kunnen bijhouden wat er precies wordt gezegd. Zij kampen met hetzelfde probleem als jij en ik: wat in vredesnaam staat hier eigenlijk? Waar is de vertaling? Je stem laten horen wordt op deze manier erg lastig. 

Al met al lijkt het er toe te leiden dat er beslissingen genomen gaan worden zonder duidelijk te weten wat wij als zwangeren en moeders nu eigenlijk willen of nodig hebben. Zonder dat aan ons gevraagd is wat wij eigenlijk van deze beslissingen vinden, willen we dit eigenlijk wel? Om wie draait het nou eigenlijk, is de zorg bedoeld om het de professionals naar de zin te maken, of om zo goed mogelijk voor ons en onze baby's te zorgen, op een manier zoals iedere zwangere dat graag voor haarzelf bepaalt? 

Er wordt gesmeten met de term 'cliënt centraal', maar op een manier die mij als moeder doet huiveren. Het is een lege huls, een nietszeggende term geworden. Als de cliënt, de zwangere écht centraal zou staan, zou haar stem niet alleen gehoord en goed vertegenwoordigd moeten zijn binnen het CPZ, nee, het zou zelfs een leidende en beslissende stem moeten zijn! Dan zou binnen het CPZ gezorgd worden voor overleg en brieven in een duidelijk te begrijpen taal, zodat ook de organisaties die er namens de zwangeren zitten goed begrijpen waar het om gaat en met hun achterban kunnen overleggen over welke weg ingeslagen gaat worden. 

Het praten en schrijven in ingewikkelde woorden is misschien een strategische zet, je overbluft er makkelijker iemand mee. En nu het CPZ eindelijk met de plannen naar buiten komt, doen ze dat zo stilletjes mogelijk, maar wel met het doel om in een rap tempo het hele systeem op zijn kop te gooien. Als we nu onze stem niet laten horen, als we nu niet aangeven wat we wel en vooral niet willen, is het straks te laat. 


Jolanda

Wil je een bijdrage leveren aan dit blog? Een persoonlijk verhaal, jouw ideeën over het CPZ en hun plannen, en wat ze betekenen voor jouw keuzevrijheid, of een ander stuk wat op dit blog past? Wil je op een andere manier in actie komen om je stem te laten horen? Neem dan contact op met actie@geboortebeweging.nl

Actie-update

Afgelopen maandag zijn we begonnen met de Moeders in Actie door een eerste brief. Daarin gaven we aan dat er grote veranderingen in de geboortezorg op stapel staan, en dat de moeders van de GeboorteBeweging zich hier grote zorgen om maken. Want of deze verschuiving wel tot betere zorg leidt, dat is nog maar de vraag.

De brief met onze oproep om in actie te komen, o.a. door de petitie te tekenen is flink gedeeld op de verschillende social media. En niet zonder resultaat! De petitie liep al enige tijd, maar is vanwege de huidige ontwikkelingen afgestoft en opnieuw onder de aandacht gebracht. Maandagmorgen begonnen we met ongeveer 2900 handtekeningen. Nu, 2 dagen later, is de tussenstand 4100 handtekeningen. Als je bedenkt dat er per jaar 170.000 vrouwen in Nederland bevallen, dan zijn er nog véél handtekeningen nodig! Blijf de petitie dus delen, of deze blogs om het onder de aandacht van mensen te brengen.

Er is ook een papieren petitie beschikbaar. Deze kan handig zijn om bijvoorbeeld rond te laten gaan onder je kraambezoek, op je zwangerschapscursus, of om op te hangen op de praktijk van je verloskundige. Uitprinten, pen erbij, laten tekenen, en opsturen, meer hoef je niet te doen. Behalve een e-mail sturen naar actie@geboortebeweging.nl om de papieren petitie aan te vragen ;-)

De Moeders in Actie hebben op deze plek hun een eigen blog. De bedoeling is dat dit een blog van moeders is, wil je een blog schrijven, dan is je inbreng zeer welkom! Dat mag een persoonlijk verhaal zijn, of een algemener stuk, iets wetenschappelijks, net datgene wat jij kwijt wilt. Denk daarbij aan thema's als keuzevrijheid, waarom geen gynaecoloog voor een gezonde zwangere, bezwaren tegen een regionaal gezamenlijk dossier, enz enz. Geef aan wat je wilt, of wat je juist niet wilt in de geboortezorg. Het is dé mogelijkheid om jouw stem te laten horen, heb je een blogje, mail dat dan naar actie@geboortebeweging.nl

De Moeders in Actie-pagina op Facebook heeft in 2 dagen tijd al 585 likes!

Er is veel vraag naar meer achtergrondinfo, de plannen van het CPZ komen voor veel mensen als een verrassing, en hen is niet altijd duidelijk waarom die plannen zo'n probleem zijn. We zullen de  komende dagen werken aan achtergrondinfo in duidelijk te begrijpen taal. Deze informatie zal op dit blog geplaatst worden. Nog even geduld, we begrijpen de vragen, maar zoals jullie wellicht zullen begrijpen hebben we het momenteel razend druk.

Zit je op Twitter, tweet je de blogs of andere dingen die met de veranderingen in de geboortezorg te maken hebben, er zijn hashtags voor de actie: #moedersinactie en #mina (waarbij #mina staat voor Moeders IN Actie, en een verwijzing is naar de dolle mina's).

Langzaam begint er iets te schuiven, voor het eerst sinds de oprichting van het CPZ wordt de stem van de vrouwen waar het allemaal om gaat duidelijk zichtbaar. En daarmee ook het gebrek daaraan binnen de groep mensen die beslist over de geboortezorg. Wij hopen met heel ons hart dat jullie mee in beweging komen, op een of andere manier, hoe dan ook, je stem zichtbaar maken. Alle hulp, elk initiatief, is op dit moment zo hard nodig! Wil je wat organiseren, heb je ludieke ideeën, neem dan vooral contact op met de  actiegroep!

Keuzevrijheid

Wat grappig toch dat een oproep tot behoud van keuzevrijheid tijdens zwangerschap en bevalling direct wordt doorgetrokken naar voors en tegens van ziekenhuis versus thuisbevallen, waarbij het ene kamp de thuisbevalling gelijkstelt met het veroordelen van je kind tot een gewisse dood, en het andere kamp doet alsof de gynaecoloog een beul is die de vrouw het liefst direct onder het mes krijgt. Of eigenlijk helemaal niet grappig, maar heel bedroevend. Het leidt ongelooflijk af van waar het werkelijk om gaat.

Namelijk, het recht op keuze. Dat houdt in dat het de vrouw is die uiteindelijk beslist over haar bevalling: waar zij bevalt, welke plaats: thuis, ziekenhuis, geboortehotel, met wie zij bevalt, welke zorgverlener: verloskundige, gynaecoloog, of helemaal geen zorgverlener, hoe zij bevalt: met veel controle / interventies, of minder/geen controle/interventies (hands off), medische pijnbestrijding, badbevalling. En dat het daarbij niet gaat over wat de meerderheid van vrouwen wil of vindt, of wat ‘het beste’ is, maar dat het gaat over de keuzevrijheid die de individuele vrouw heeft.

En, mensen, dit is een fundamenteel récht. Dit is niet zomaar iets ‘leuks’ of een ‘luxepositie’.[1]

Wat maakt toch dat veel mensen, mannen én vrouwen, artsen én verloskundigen, kinderlozen en mensen met kinderen, vrijwel  direct in een soort kramp schieten als je het hebt over het recht van de vrouw om de uiteindelijke beslissingen aangaande haar zwangerschap, bevalling en het voeden van haar baby te maken? Alsof zij daar niet toe in staat zou zijn. Zijn we niets opgeschoten sinds 1919, toen vrouwen eindelijk mochten stemmen? Of sinds 1956, toen de getrouwde vrouw volgens de wet eindelijk óók handelingsbekwaam was? Vinden we haar nog steeds te ‘emotioneel instabiel’ of ‘hormonaal’ om haar keuzes te maken? Aangaande háár lichaam, en haar baby? Wie moet er bevallen? Niet de zorgverlener die ernaast staat, of haar partner. Zíj is de enige die die klus kan klaren. Is het dan niet absurd dat zij daar niet het uiteindelijke beslissingsrecht in heeft?

En als hier nou veel vragen over zijn, hoe dat vervolgens te implementeren in de geboortezorg, waarom betrek je die vrouw er dan niet gewoon bij? Met een beslissende stem in de uiteindelijke vormgeving van die zorg, die over háár lichaam gaat, haar baby gaat. Is dat nu zo moeilijk? Of eng? Ach, de suffragettes hebben er 25 jaar overgedaan om kiesrecht te verkrijgen. We zijn nu 3 jaar bezig. Ik houd hoop.

Joyce

PS Even voor de duidelijkheid: de GeboorteBeweging is in het kader van keuzevrijheid en veiligheid van de zorg, zowel voor de mogelijkheid om thuis te bevallen, als voor de mogelijkheid om in het ziekenhuis te bevallen. We zijn ook vóór de ontwikkeling van de expertise van de gynaecoloog – ook de keizersnede is nog nooit zo veilig geweest. We constateren een probleem aangaande te veel medicalisering. Dáár gaat onze roep tot actie over. Hierover later meer (elke dag een blog, dus blijf meelezen!).

---

[1] Dit recht ligt onder andere vastgelegd in de Wet WGBO: nl.wikipedia.org/wiki/Wet_op_de_geneeskundige_behandelingsovereenkomst en in het grondwettelijkrecht op lichamelijke integriteit: http://www.denederlandsegrondwet.nl/9353000/1/j9vvihlf299q0sr/vgrnblu821m2;

Moeders, kom in actie!

Zwangeren, moeders, vrouwen van Nederland: in alle stilte wordt de geboortezorg ingrijpend op de schop genomen, zonder dat dit jullie wordt verteld. Elke bevalling zal binnenkort medisch benaderd worden en je zult als een patiënt worden behandeld. Je bent niet meer zwanger, maar ziek, en bevallen is gevaarlijk.

Laat je niet bang maken; nog nooit bleven er zoveel baby’s leven en waren ze zo gezond als in de 21ste eeuw! Angst is een krachtig middel om je in de richting van meer zorg te duwen. Maar wat kost dat? En wie verdient daar het meeste aan? En belangrijker: wat betekent dat voor jou, je bevalling en hoe je daarop terugkijkt?

Het Nederlandse systeem was uniek in de wereld en is een voorbeeld voor veel andere landen. De verloskundige begeleidt gezonde zwangerschappen en verwijst naar de gynaecoloog in het ziekenhuis als er extra zorg nodig is. Dit is de kracht van het systeem: de samenwerking en het evenwicht tussen verloskundigen en gynaecologen. Veel studies tonen aan dat deze vorm van zorg veilig, effectief en goedkoop is.

Dit evenwicht is nu al op veel plaatsen ingrijpend veranderd en dit proces gaat door. In het nieuwe systeem krijgt de zwangere altijd een gynaecoloog te zien tijdens de zwangerschap, ook als de zwangere en haar kind gezond zijn. Er komen steeds meer regels die er toe leiden dat de meeste vrouwen standaard in het ziekenhuis moeten bevallen. Voor ziekenhuizen en specialisten levert dit financieel veel op. Het nieuwe systeem wordt óver de rug van de zwangere heen verkocht aan de minister onder het mom van veiligere, betere zorg voor moeder en kind, maar ondertussen gaat het om geld en macht. Laat dit niet zomaar gebeuren!

In het nieuwe systeem wordt vooral door een medische bril naar zwangerschap en bevallen gekeken. Dat is goed als er iets aan de hand is, maar dit leidt tot onnodige medicalisering van de gezonde zwangerschap. Dat geeft een schijnveiligheid die niet gebaseerd is op wetenschappelijk bewijs. In tegendeel, overbehandeling en onnodige ingrepen liggen op de loer. Het nieuwe systeem zal niet zorgen voor betere, maar juist voor slechtere resultaten - onnodig medisch handelen en schade door medisch handelen.

De GeboorteBeweging maakt zich hard voor de rechten van de vrouw tijdens zwangerschap, bevalling en kraambed. We willen deze rechten verankerd krijgen in de geboortezorg. Met de nieuwe richtlijnen en het nieuwe systeem lijkt dat bijna een verloren zaak. Op zeer korte termijn is het gedaan met je recht om te beslissen, hoe, waar en met wie je bevalt.

Daarom roepen wij op tot actie, om voor jou en voor je (klein)kinderen eigen keuze en hoogwaardige zorg veilig te stellen! Wat kun jij doen?

Als eerste: blijf op de hoogte van de acties die zullen volgen via Facebook, Twitter of geef je op voor de nieuwsbrief via actie@geboortebeweging.nl

Als tweede: onderteken deze petitie: Petitie Geef de zwangere een stem in de geboortezorg Wij zullen deze petitie aanbieden aan de minister.

Hier kun je de onderbouwing voor onze actie lezen.

Namens de GeboorteBeweging,

Joyce Hoek-Pula, voorzitter
Jolanda Wulder, secretaris
Julie Sharon-Wagschal
Kim Weijland

Je kunt bij de GeboorteBeweging terecht voor informatie over je rechten tijdens zwangerschap, bevalling en kraambed (onder andere over keuzevrijheid, informed consent en refusal, recht op lichamelijke integriteit). Ook werken we aan de versteviging van de positie van de zwangere in de zorg. We hebben een Facebookgroep waar we je aan kunnen toevoegen. Als je dat wilt, kun je een vriendschapsverzoek doen en een pm sturen aan de persoon GeboorteBeweging op Facebook